ո՞րն ա ծանր աշխատանքը։ սովորաբար մարդիկ ծանր են համարում էն աշխատանը որը ֆիզիկական ծանրութեան կամ վտանգի հետ ա կապուած։
օրինակ բանուորի ու հրշեջի աշխատանքը։ բայց հաշուի չեն առնում, որ կան մարդիկ, որոնք սիրով են դա անում։ միեւնոյն ժամանակ կան ծրագրաւորողներ, ֆիզիկոսներ, որ տանջուելով են աշխատում։
երբ մարդը հաճոյքի համար ա սար բարձրանում չենք խղճում, իսկ երբ աշխատանքի համար...
ուզում եմ ասել, կարեւորը սիրով անելն ա, հակառակ դէպքում շատ ծանր կը լինի։
մարդիկ յաճախ են վատ շրջապատ ընկնում, զի լաւ շրջապատ ընկնելը դժուար ա։
լաւ շրջապատ ունենալու համար մարդը պէտք ա շատ աշխատի իր վրայ, սովորի, զարգանայ, հետաքրքրութիւններ ունենայ, լաւ բնաւորութիւն ունենայ եւ այլն։ զի ոչ ոք պարտաւոր չի հանդուրժել մեզ։
լաւ շրջապատում յայտնուելու համար մարդը պէտք ա առնուազն դուրս գայ վատից, խզի բոլոր կապերը։ էս փուլով շատերն են անցնում, զի դպրոցից, համալսարանից, աշխատավայրից ու այլ տեղերից լիքը ծանօթներ են մնում, որոնց հետ շփուում ենք տարածք կիսելու համար։ ապա ընտրում ենք ընկերներ եղած ենթաբազմութիւնից։
ես միշտ ասել եմ, որ երկարաժամկէտ ընտրութիւն անելիս պէտք ա քիչ զիջումների գնալ։
ինձ շատ հարազատ ա նիցշէական մտածողութիւնը։ նիցշէն յարմարաւէտութիւն չի առաջարկում կամ համակերպում, հակառակը՝ դժուար ճանապարհ ա ցոյց տալիս։ նիցշէն ասում ա, թող ամէն թոյլ բան վերանայ զի բնութեան օրէնքն ա էդ։ ապա թող թոյլ ազգերը վերանան, թոյլ՝ կապերը, թոյլ՝ յարաբերութիւնները, թոյլ՝ ընկերութիւնը, թոյլ՝ մարդը։ թուում ա թե դաժան միտք ա, բայց ինչ որ պահից հասկանում ես, որ կամ էս կողմ պէտք ա լինես կամ էն։
ընտանիքում մեծանալով մարդիկ ընտանիքի մաս են դառնում, համակարգի անիւ։ մէկի հայրը քաղաքապետարանում ա աշխատում, տղային էլ ա իր մօտ գործի ընդունում։ մտածում ա լաւ բան արեց, բայց դրանով դատապարտում ա տղային քաղաքապետարանի աշխատող լինել ամբողջ կեանքում։ կամ ծխախոտ գնելիս մի հատ էլ տղայի համար ա առնում։ մարդիկ չեն տեսնում իրար որպէս անհատ, ուզում են փոխանցել իրենց ինքնութիւնը։ էդ շատ բնական ա, զի դրա շնորհիւ ա դարերով գիտելիք ու առասպել փոխանցուել։ ժառանգութեան ինստիտուտը դրա իրաւական ներկայացումն ա։
մարդը պէտք ա կարողանայ ազնիւ լինել առաջինը իր հետ յետոյ մնացածի։ պէտք ա իմանայ իր արժէքները, ցանկութիւնները, նպատակները իսկ յետոյ ցանկացած ընտրութիւն անի ի նպաստ դրա։ մենք չենք ընտրել մեր բարեկամներին, հարազատներին եւ բակի մարդկանց։ բայց ո՞վ ա ասել, որ ընտրութիւն չունենք։
ո՞վ ա ասել, որ ծնողը պէտք ա երեխայի համար ապրի իսկ երեխան ծնողի։ ո՞վ ա ասել, որ մարդը իր համար ապրելու իրաւունք չունի։ մենք մահկանացու ենք ու չենք կարող մոռանալ դրա մասին։ մեր բարեկամները ու հարազատները ընտրել են իրենց կեանքը կամ ուղղակի ընդուել էն ինչ պատահել ա։
մենք պատասխանատու չենք դրա համար ու պարտաւոր չենք ընդունել նման ժառանգութիւն։ մենք չենք ուզում լինել էն ինչ կը պատահի մեզ հետ, մենք ուզում ենք ընտրել մեզ։ չենք ուզում աշխատել մեր բարեկամի մօտ ու շարունակել իր գործը։ չենք ուզում լինել մեր բարեկամի նման, ծխող կամ խմող։ բայց մեր բարեկամը հէնց դա ա ուզում։
ապա լաւ շրջապատ ընկնելու համար պէտք ա ընտրել դա, զի նման ժառանգութիւն ստանալու հաւանականութիւնը քիչ ա։
#շրջապատ #ժառանգութիւն #ընտանիք #նիցշէ #կեանք #մարդ #մարդիկ #աշխատանք #ընտրութիւն #ճանապարհ #հարազատ #բարեկամ
Բրեստ-Լիտովսկից ոչ մի զիջում. Երևանը անընդունելի է համարում Բաթումի պայմանները – 5 հունիս, 1918
ԱՆԻ-ի տեղեկանքը
_Ձեր ուշադրությանն ենք ներկայացնում ՀՅԴ**«Աշխատանք»** թերթի՝ 1918թ․ հունիս 5-ի համարում լույս տեսած երկու հոդված։ Թերթի խմբագիր-հրատարակիչը Արամ Մանուկյանն էր։ Այս հրապարակումից ակնհայտ է դառնում այն հակասությունը, որ եղել է Երևանի և Թիֆլիսի Հայոց ազգային խորհուրդների միջև՝ կապված թուրքերի դեմ կռիվները Արարատյան դաշտում, Շիրակում շարունակելու և Բաթումում բանակցելու հարցում։ _
Ինչպես հայտնի է, հայկական ուժերը՝ Հայկական կորպուսը, կարողացավ թուրքերին կանգնեցնել, ապա նրանց ծանր մարդկային կորուստներ հասցնելով մինչև մայիսի 29-ը հետ քշել Բաշ-Ապարանում ու Սարդարապատում: Հաղթանակով ոգևորված հայերն առաջ էին շարժվում դեպի Ալեքսանդրապոլ: Գեներալ Սիլիկյանը մտադիր էր թուրքական զորքերին հետապնդել մինչև Ալեքսանդրապոլ և հավատում էր, որ հայկական ուժերը կկարողանան երկու օրում հետ վերցնել քաղաքը:
Մայիսի 29-ին Սիլիկյանը երկորդ կոչն է ուղղում հայերին. ՙՄենք պետք է թուրքերից հետ վերցնենք Ալեքսանդրապոլը: Նրանք պահանջում են Ախալքալաքի, Ալեքսանդրապոլի ու Էջմիածնի (Մայր տաճարի հետ) գավառները, Երևանի նահանգի մեծ մասն ու Նախիջևանը: Կարո՞ղ ենք թույլ տալ նման վիրավորանք: Երբե’ք, հա’յ ժողովուրդ, դու չպիտի թույլ տաս այդպիսի անարգանք: Եվ այդ անարգանքը տեղի չի ունենա, եթե մենք հասնենք մինչև Ալեքսանդրապոլ: Դեպի’ զենք բոլորդ, դեպի’ Ալեքսանդրապոլ՚:
Սակայն երբ հայկական զորքերը մոտենում էին Ալեքսանդրապոլին, զորավար Թովմաս Նազարբեկյանը Հայկական կորպուսին կանգ առնելու հրաման տվեց: Երևանի Ազգային խորհրդի անդամների մի մասը առաջարկվում էր հաշտվել կացության հետ և ընդունել Բաթումի դաշնագրի պայմանները, ուրիշները պահանջում էին չեղյալ համարել Նազարբեկյանի հեռագիրը, զորքերի ընդհանուր հրամանատար նշանակել Սիլիկյանին և շարունակել պատերազմը: Ազգային խորհուրդը չկարողացավ միակամություն դրսևորել, և Սիլիկյանին մնում էր ենթարկվել Նազարբեկյանի հրամանին:
Բաթումում բանակցությունները սկսվել էին մայիսի 29-ին և ավարտվել հունիսի 4-ի Հաշտության և բարեկամության դաշնագրով Հայաստանի և Օսմանյան կայսերական կառավարության միջև։
Ապահով հաշտություն
Հայոց Ազգային խորհուրդը Տաճկաստանի (Թուրքիայի) հետ հաշտության բանակցություններ է վարում…
Ղեկավար մարմինների պարտականությունն է այսպիսի օրհասական րոպեներին ամեն գնով ապահովել իրենց ժողովրդի գոյությունը…
Պետք է փրկել հայ ժողովուրդը: Իսկ այդ փրկությունը կարող է լինել միայն երեք եղանակով, որոնք բոլորն էլ հնարավոր են մեր ներկա պայմաններում:
Ուրեմն, մեզ մնում է միայն գրավել Ալեքսանդրապոլը և Ղարաքիլիսան ու պաշտպանողական դիրք բռնելով՝ ձանձրացնել և ձեռնաթափ անել թշնամուն:
Այլ կերպ՝ մենք գործած կլինենք քաղաքական խոշոր սխալ, որը կգերազանցի բոլոր նախորդներին: Ահա թե ինչում է կայանում ապահով, չեմ ասում՝ պատվավոր հաշտությունը:
Միշտ նույն ճանապարհով
Մինչ Երևանի հայությունը գերհզոր ճիգեր էր գործադրում փրկելու իր պատիվն ու կյանքը և միաժամանակ պարտությունների էր ենթարկում թշնամուն, անդին՝ Բաթումում, դարձյալ վերսկվսում են հաշտության բանակցությունները, այս անգամ՝ Հայոց Ազգային խորհրդի կողմից:
Դեռ երեկ էր, երբ ոչ մի պայման ու սրբություն չճանաչող թշնամին իր հրեշային նպատակներն իրագործելու փութկոտությամբ ներխուժեց Ալեքսանդրապոլ, գրավեց այն, հավաքեց ու Ղարս ուղարկեց այնտեղի 4000 զինվորներին, նաև՝ օրիորդներ, բժիշկներ, ֆելդշերներ, գթության քույրեր և հիվանդանոցի ծառայողներ: Այսօր նա նոր պայմաններ է առաջարկել և վերջնագրով նոր պահանջներ է դրել՝ «իր կայսրության ցեղային ու կրոնական տեսակետներով ամուր կապված Կովկասի մուսուլման ազգաբնակչության հանգիստը ապահովելու և հարյուր հազարավոր ավազակախմբերի արյունոտ լծից և չափ ու սահման չճանաչող բռնություններից ազատելու համար»: Նաև իր ռազմական նպատակներն իրագործելու համար ՝ «պետք է իրեն զիջվեն մի շարք կարևոր հողամասեր և անհրաժեշտորեն տրամադրելի լինեն ամբողջ երկաթուղագծերը՝ զորքերի անարգել տեղափոխությունը կատարելու համար»:
Երևանյան զորամասի հրամանատարը՝ հայտարարելով, որ թշնամին նպատակ ունի ամբողջապես ոչնցացնել մեզ, ասում է՝ «Մեր բոլորիս մտքերն ամբողջովին պետք է ուղղված լինեն դեպի Ալեքսանդրապոլ, մենք պետք է հետ վերցնենք այն և ապա միայն բանակցության մեջ մտնենք թուրքերի հետ՝ խաղաղություն կնքելու համար»:
Իսկ Հայոց Կենտրոնական Ազգային խորհուրդը, որ իր և Թիֆլիսից բացի ուրիշ ոչնչի մասին չմտածեց ու չհոգաց և թողեց, որ հայկական շրջանները մեկուսանան, կտրվեն, ապրեն կամ մեռնեն, և որ բոլոր սխալները գործեց, իբր թե ստիպված մյուս ազգությունների հետ միասին, այսօր կրկին անգամ առանց կապ ունենալու Երևանի հայության հետ, առանց իրավունք ունենալու նման ճակատագրական ձեռնարկ կատարելու և, վերջապես, առանց հրահանգ ստանալու՝ բանակցություններ է սկսել, ո՞վ գիտի՝ ինչ մեծ զոհողություններով, և հայության բախտը տնօրինելու քայլն է արել:
Եվ եթե երբեք կնքված է հաշտությունը, ստորագրված են պայմանները, ընդունված է Թուրքիայի վերջնագիրը, այդ հողամասերը զիջված են առանց հայության կամքին և կարծիքին, ապա ուրեմն գործված է հանցանքների ամենասևը, դավաճանության ամենասոսկալին, որոնց նմանը հայկական տարեգրության մեջ չի եղել:
Մի՞թե Երևանի հայությունը կռիվ հայտարարեց, դիմադրություն կազմակեպեց, հաղթանակներ տարավ նրա համար, որպեսզի այսօր ստրկանա, ստորանա, որպեսզի թուրքերին հանձնի իր երկրի կարևոր հողամասերը և այդպիսով՝ իր ձեռքով իր գերեզմանը փորի:
Ինչո՞ւ ուրեմն հավատալ դաշինքներին և պայմաններին, ինչո՞ւ զիջել նոր հողամասեր և վերջապես, այս ճակատագրական ժամին, երբ պետք է մեր դատավճիռը կարդացվի, ինչո՞ւ թուլացնել մեր զինվորության և ժողովրդի անընկճելի ոգին ու չշարունակել այն էլ ավելի հրահրել ու բոցավառել, որպեսզի անարգ թշնամին ոտք չդնի մեր օջախը, չսրբապղծի մեր պատիվը և արյան բաղնիքի չվերածի մեր հայրենիքը:
Շարունակել ուրեմն ընթանալ միշտ նույն ճանապարհով:
«Աշխատանք», Գ․ տարի, չորեքշաբթի, 5 (23) Յունիս, 1918, թիւ 5 (205), Երևան, խմբագիր-հրատարակիչ՝ Արամ Մանուկյան
The post Բրեստ-Լիտովսկից ոչ մի զիջում. Երևանը անընդունելի է համարում Բաթումի պայմանները - 5 հունիս, 1918 appeared first on Aniarc.
ԱՆԻ-ի տեղեկանքը Ձեր ուշադրությանն ենք ներկայացնում ՀՅԴ «Աշխատանք» թերթի՝ 1918թ․ հունիս 5-ի համարում լույս տեսած երկու հոդված։ Թերթի խմբագիր-հրատարակիչը Արամ Մանուկյանն էր։ Այս հրապարակումից ակնհայտ է դառնում այն հակասությունը, որ եղել է Երևանի և Թիֆլիսի Հայոց ազգային խորհուրդների միջև՝ կապված թուրքերի դեմ կռիվները Արարատյան դաշտում, Շիրակում շարունակելու և Բաթումում բանակցելու հարցում։ Ինչպես հայտնի է, հայկական ուժերը՝ […]
ինձ միշտ անարդար ա թուացել, երբ ծրագրաւորողին փող են տալիս, ինքը ինչ֊որ բան ա գրում, յետոյ էդ բանը միշտ աշխատում ա, բայց ծրագրաւորողը դրանից էլ փող չի ստանում՝ նա մի գործ արեց, պրծաւ, գնաց։ նոր փող վաստակելու համար նա պիտի անի նոր գործ, բայց իրա աշխատատուն էդ նոյն գործից շարունակ փող կարող ա աշխատել։
ու վերջերս գիտակցել եմ որն ա հարցը։
բանն այն ա որ ծրագրաւորողի արածը՝ կապիտալ ներդրում ա։
ինքը էն 20֊րդ դարի բանուորը չի, որին խողովակաշարով բան ա հասնում, ինքը գայկա ա ձգում, ուղարկում ա յաջորդին՝ դա անում ա համակարգիչը։
իսկ այն ինչ ծրագրաւորողն ա անում՝ խողովակաշար սարքելն ա, այ դա կապիտալ ներդրում ա։
իսկ կապիտալ ներդրումից պէտք ա կարողանաս միշտ փող ստանալ։ ես էդպէս եմ կարծում որ արդար ա։
ու ես չեմ ուզում «տալ» կապիտալիստներին իմանալով որ անարդար պայմաններով եմ աշխատում։ ինձ խաբել են, ու ասել են որ իմ կապիտալ ներդրումն իրականում կապիտալ ներդրում չի, այլ համակարգչի գործ ա։
ու ես էդ գործարքի գնալիս հէչ երջանիկ ինձ չեմ զգում։ յուսամ էլ չեմ գնայ։
ու տէնց։
#ծրագրաւորում #կապիտալիզմ #կապիտալ #ներդրում #աշխատանք #գործարան #բանուոր #պատմութիւն #խողովակաշար #նախագծում
աշխատելու ու չաշխատելու համար նոյն համակարգիչն եմ օգտագործում։ յիշողութիւնը կիսուած չի, ոնց օրինակ severance սերիալում գլխաւոր հերոսինը։
գործի ժամանակ լիքը ծրագրեր եմ միացնում ու գործից յետոյ չեմ անջատում։ զի ամէն անգամ դժուար ա էդքանը միացնել։ ժամանակատար ա։
բայց էսօր նկատեցի որ դրանք ահագին ռեսուրս են ծախսում, սկսած լիցքաւորումից, վերջացրած ռամով։ ինչպէս մեծերն են ասել՝
վարդերը կարմիր են,
մանուշակները կապոյտ,
իսկ ռամը ու լիցքաւորումը դեռ պէտք են։
մի հատ փոքր bash սկրիպտ գրեցի, որ կանչեմ՝ բոլոր ծրագրերը ու պրոցեսները միացնի։ ստուգեցի մօտ 1 րոպէում միացնում ա։ հիմա կարամ հանգիստ փակեմ բոլորը։
#աշխատանք #կանգիչ #համակարգիչ #ծրագիր #սկրիպտ #աւտոմատացում #կոդ
@sariaxjik@xn--69aa8bzb.xn--y9a3aq էդ ընդհանուր առմամբ նրանից ա որ օկ չենք հեռանկարի հետ։ ո՞րն ա հեռանկարը։ մեզ աշխատեցնելու են, իհարկէ չեն գնահատելու, իրանք՝ հարստանալու են, կամ էլ աւելի են հարստանալու։ երբ էլ յարմար չլինի՝ դուրս են նետելու, բայց քո տանջանքը իզուր չի լինի՝ իրենց շարունակելու ա փող բերել։
տտ արդիւնաբերութեան վիճակը ահաւոր ա, դրա մասը չենք ուզում լինել։ ու չենք ուզում մեզ ճիպոտեն, ահա, ի՞նչ եղաւ, դէ էս էլ արա, դէ էս էլ, ու դու անում ես անում ես, ու ինչի՞ համար, որ մի քիչ փող ունենաս որ անիմաստ ծախսես որ քեզ էդքան վատ չզգաս, որ էդ անիւի մէջ պտտւում ես։
ու նշանակութիւնը քո գործի ո՞րն ա։ ո՞նց զգալ որ ինչ֊որ բան ես անում որ անիմաստ չի։ երբ ինքդ չէիր ուզի սպառել էն պրոդուկտը որի վրայ աշխատում ես։ երբ զզւում ես էդպիսի բաներից։
ու ամենակարեւորը՝ մենք փողը չենք ընկալում, ըստ երեւոյթին։ ես չեմ ընկալում։ ես տասնչորս տարի էդ տեղում աշխատելով չէի կապում ստացածս փողը իմ դրած ջանքի հետ։ ես հասկանում էի որ ինչ֊որ տեղ դէ պիտի աշխատես, օկ։ դէ էս մալթինէյշնլը ոնց որ ամենաանիմաստ բանը չի՝ ընդհանուր առմամբ մարդկութեանը պէտք են չիպեր, ու պէտք են մարդիկ որ դա անում են, ու պէտք են իմ պէս մարդիկ, որ իրանց օգնում են։
ու ես հասկանում էի որ դէ չի լինի աշխատել մենակ քո ուզած բաների վրայ։ բնականաբար։ բայց կարեւորը՝ շատ զզուելի բաներ քիչ կային, կեանքս չէին ուտում, երբեմն էլ էն մարդիկ ում օգնել եմ՝ երախտապարտ էին։
գիտե՞ս ինչ եմ իմացել։ հիմա եմ իմացել, երբ դուրս եմ եկել գործից։ իմ նախկին գործընկերներից մէկն ա պատմել։ պարզւում ա էդ կորպորացիայի աշխատելաձեւի մէջ սէնց բան կայ՝ երբ ինչ֊որ այլ թիմի մարդու օգնում ես, ու ինքը շատ գոհ ա քեզնից, կարող ա քեզ խրախուսել՝ ուղարկել քեզ կորպորատիւ թէյավճար, որը փոքր բան ա, տաս հազար դրամի չափ, առանց յարկերի, դրա երրորդ մասն էլ յարկւում ա։ էն մարդը պէտք ա քեզ տիպն ուղարկի, իսկ քո մենեջերը պէտք ա հաստատի։ ու ես երբէք չեմ իմացել որ էդպիսի բան կայ, որովհետեւ ես երբէք չեմ ստացել։ ու հիմա ինձ ասացին՝ ինչի երբէք չեմ ստացել։ ասացին՝ «քո նախկին գործընկերը վերջերս մեզ շատ օգնեց, քո թիմի էն տղան։ ահագին տանջուեց որ մեր խնդիրները լուծի։ ես իրան էդ տիպն ուղարկեցի։ ու պատկերացնո՞ւմ ես, էդ քո նախկին մենեջերը, իրա էսօրուայ մենեջերը՝ չի հաստատել։ մի եօթ հազար դրամ հազիւ հասնէր էդ մարդուն, նէնց չի որ իրան շատ փող են տալիս, ինչի՞ չհասնէր։ բայց գիտե՞ս՝ նա ինչքան տիպ ենք ուղարկել ձեր թիմին՝ երբէք չի հաստատել։ ախր ի՞նչ ա գնում քեզնից։»։
ու ես գիտէի որ հա, երբէք իրա շեֆութեան հետ չի խօսի էնպէս որ իրանց մօտ նեգատիւ զգացմունքներ առաջանան իրա հետ կապուած։ մեր թիմը էն քիչ թիմերից էր ուր երբէք ոչ մէկ աշխատավարձի բարձրացում չի ստացել։ ես զարմանքով էի իմանում որ այլ թիմերում էդ լինում ա։ նոյնիսկ մենեջեր կար, որ բոլորի համար (չնայած իրանց ներքին կոնֆլիկտների) էդքան վիզ ա դրել, որ մի պահ պարզուեց ինքն իր թիմի այլ աշխատողներից աւելի քիչ ա ստանում։
ես շատ եմ էն ժամանակ գրել, բողոքել աշխատանքից։ գրում էի ոնց սկրիպտս ասենք csv ա գեներացնում, ուղարկում շէֆիս, իսկ նա ինձ պատասխանում ա, թէ՝ իքսէլ սարքի, նոր ուղարկի, ու ես գիտեմ ոնց ա էդ պահին վերաբերւում՝ թէ դեբիլ ա, չի «կարում» մայքրոսոֆթ օֆիսով աշխատել։ ու ես իրան չէի էլ ասում՝ բացի, քո իքսէլը կը բացի էդ։ որովհետեւ հասկանում էի որ իր ուզածը էն չի որ իր իքսէլը բացի, իր ուզածն ինձ նուաստացնելն ա, ու ցոյց տալը որ իմ սկրիպտի արածը, իմ աշխատանքի արդիւնքն՝ իր համար ոչինչ ա։ որ նա հազիւ հանդուրժում ա էդ դեբիլին, ու նոյնիսկ գուցէ նախընտրէր ես չլինէի։
ու ընդհանուր առմամբ պարզուեց որ դէ նախընտրեց։
միւս տեղում ուր աշխատում էի մի պահ, ինձ թւում ա, իրանք էլ չէին իմանում ինչի են ինձ վերցրել, ու մտածում էին որ էդ սխալ էր։
ու ես միշտ երկրորդ գործից հրաժարւում էի ու բաւարարւում էի իմ մալթինէյշնլի քիչ, դու չես պատկերացնում ինչքան փոքր աշխատավարձով։ վերջերս մի տղայ ասաց թէ՝ իմը շաատ քիչ ա, ես չեմպիոն եմ, էսա ասեմ տեսնես ինչքան քիչ ա, ու պարզուեց որ իմը գրեթէ երկու անգամ քիչ էր։ ասի՝ ես եմ չեմպիոնը, չմտածես։ ու ասացի ինչքան էի ստանում։
հա, ես բաւարարւում էի դրանով, ու փորձում էի ինձ շատ վատ չզգալ ու հոբբիներովս զբաղուել ազատ ժամանակ։ ես լաւ էի զգում նրանից որ տեսնում էի որ ինչ֊որ մարդկանց օգուտ տալիս եմ։ ու հասկանում էի որ ինչ֊որ մարդկային յարաբերութիւններ կան, ու ես ջանում էի օգնել մարդկանց ում տեսնում էի որ խնդիր ունեն։ ես ընկալում էի դա իմ գործառոյթը։ ես չէի ընկալում որ ես դրա համար եմ փող ստանում։ ու ինձ թւում ա՝ էդ կորպորացիան էլ չէր ընկալում որ դրա համար եմ ստանում։ իրանց ընդհանուր առմամբ մէկ էր՝ հաստիք ա, վերեւից էլ ինչ֊որ կեղտոտ գործեր են գալիս, պիտի մէկի վրայ բարձես, տեղի մարդկանց այլ խնդիրները մեր ղեկավարութեանը հետաքրքրում էին էնքանով որ իրանց չբողոքեն։
հա, ու երբ ընկերութիւնը սկսեց պահանջել «վերադարձ», բնաւ էլ բոլորը չէ որ ուզեցին վերադառնալ։ ու լաւ էլ աշխատում էին չէ՞ երեք տարի հեռավար։ եւ պարզուեց որ բոլոր իմ իմացած դէպքերում մենեջերները «պահել» են էն մարդկանց որ չեն ուզել վերադառնալ, ասել են՝ դու մնայ հեռավար աշխատի, ես պարզապէս չեմ ասի որ հեռավար ես, զի ինձ բաւարարում ա գործդ։ իսկ իմը՝ չէ, իրա համար պատճառ էր արդէն ինձնից պրծնելու։
իսկ ես վերադառնայի ի՞նչ անէի՝ որ չորս ժամ խցանումների մէջ յոգնէի, մինիմում մէկ ու կէս ժամ գնալուց ու էդքան էլ գալուց, ու որ էնտեղ չկարողանայի գործ անել, որովհետեւ գործընկերներս գոռալու էին ինչ ճիշտ ա ուկրաինացի էրեխէքին սպանելը, ու կրկնելու էին սոլովեօվի քարոզը թութակների պէս, չկարողանայի կենտրոնանալ, ու անկապ նեարդայնանալու էի։ յետոյ մէկ ա կամ պիտի սպասէի իրանք գնան տուն ու ես գործ անէի, կամ պիտի խցանումներով շուտ տուն գնայի, որ շուտ հասնեմ ու արդէն էնտեղից գործն անեմ, որը էնտեղ չեմ կարող անել։
բոլոր մենեջերները աշխատում են բալլեր նրանով որ ցածր ու ցածր փորձում են ստիպել աւելի շատ աշխատել, ու առանց այդ էլ դեւելոփերները ահաւոր ճնշուած են, ու գիշերն են գործ անում։ զի իրանց չեն թողնում ժամանակ որ իրանք կոդը մաքրեն, կամ շատ չկեղտոտեն, ու եթէ մարդը լուրջ ա վերաբերւում իրա գործին ու իրա ապագան տեսնում ա էդ ընկերութիւնում, ինքը գիշերը գործ ա անում որ կոդը պահի մէյնթէյնաբլ վիճակում, որ վաղը ինքը կարողանայ էդ կոդի հետ աշխատել։
գնահատո՞ւմ են դա։ իհարկէ՝ ոչ։ ամէն օր նուաստացնող բազար ա՝ քանի՞ ժամում էս գործը կանես։ չէ, էդքան չենք տայ, կը տանք դրա հինգերորդ մասը։ ու տէնց անիւի մէջ բոլորը վազում են, մինչեւ մեռնեն։
դրա՞ն պիտի կարօտենք որ ուզենք գտնել աշխատանք։
մի բան էլ՝ մի քիչ բաց ու կրեատիւ մարդիկ ընկերութիւններում օգտակար են, միայն եթէ ամենաբարձր ղեկավարող պաշտօններում են։ ուր անկապ չես հասնի։ ուր կարող ես հասնել միայն մի միջոցով՝ եթէ դու քո ստարթափն ես սկսել, ու այն «յաջողուել» ա, այսինքն՝ իրան առել ա մեծ ընկերութիւն, կուլ ա տուել։ ու մինչեւ առաւ՝ դու լաւ ես, քանի որ այո՛, դու աշխատում ես լաւ մտքի վրայ ու դու կարծում ես որ աշխարհն աւելի լաւն ա դառնալու, ու դու վիզ ես դնում։ ու հէնց քեզ առան՝ քեզ շնչել չեն տալու ու դու զգալու ես որ էդ տեղում չես կարող աշխատել ու գնալու ես։
երբ ինձ էդ ընկերութիւն վերցնում էին՝ տասնչորս տարի առաջ, էնտեղ մարդ կար, որ ինձ գիտէր այլ աշխատանքից, ու աշխատանքից դուրս էլ։
իմ ապագայ շէֆն իրանից ֆիդբէք էր ուզել, ասել էր՝ վերցնե՞նք։ ու նա ասել էր՝ դէ ինչ ասեմ, շատ լաւ մասնագէտ ա, էսինչ գործերն ա արել, բայց շատ ա «ազատ նկարիչ», արդե՞օք կը կարողանայ կորպորատիւ միջավայրում աշխատել։ ու ճիշտ ա ասել, ու ես ջանում էի, ու միշտ մէկ ա վատն էի լինում։
ես էսօր գիտեմ որ իմ փերսոնալիթին ֆիթ չի լինում էդ աշխատանքին։ էդ պատճառով էլ չեմ իմանում ինչ անել։
ու երկու յղում՝
կրեատիւ մարդկանց մասին զրոյց կայ պիտերսոնի հետ՝ https://www.youtube.com/watch?v=KxGPe1jD-qY
իսկ էս շատ կարճ հոլովակ ա ուր հաւաքել են իր տարբեր ելոյթներից՝ https://www.youtube.com/shorts/ZEKoyEyx-9g — արդե՞օք կրեատիւ կամ բաց մարդիկ պէտք են աշխատատուներին։
ոչ ոք
րպհտին ջվգեան ⊽🜁
ani (unofficial)