Vanmiddag liep ik door de Ecokathedraal in Mildam. Een plek waar bouwen geen haast kent, en waar mens en natuur samen aan iets eeuwigs werken. Geen monument van macht, maar van overgave. Ik schreef er een gedicht over.

#Ecokathedraal #Mildam #LeRoy #Kathedraaldenken #LangzaamBouwen #KunstInDeNatuur #Commons #Tijdloos #Poëzie #ZorgzameSamenleving #Architectuur #Gemeenschap #Verstilling

https://kanteldenker.wordpress.com/2025/05/07/ecokathedraal-mildam-bouwen-aan-het-eeuwige/

Ecokathedraal Mildam. Bouwen aan het eeuwige

Je hoeft hier niets te begrijpen stenen liggen zoals ze willen iemand heeft ze alleen maar opgeraapt ~ de tijd loopt hier als mos over randen en wat groeit weet van geen plan ~ ik stond stil, de ka…

Kanteldenker
Post by @jurjenkvanderhoek · 8 images

💬 0  🔁 0  ❤️ 0 · DE MOOIE DINGEN VAN JAN MANKES ·  Het prettige van een catalogus, als horend bij de dubbeltentoonstelling van Jan Mankes in de musea Arnhem en Belvédère, is dat niet alleen het we…

Tumblr
In #Gerberoy lijkt de wereld zachter te ademen.
De stilte is tastbaar, de geuren vertrouwd, alsof je er ooit eerder was – in een ander leven misschien.
Het is geen reisbestemming, het is een herinnering die nog moet gebeuren.
#vakantie #Frankrijk #droomdorp #verstilling
https://europa.tips/nl/gerberoy-frankrijks-sprookjesachtige-dorp/
Gerberoy: Frankrijk's Sprookjesachtige Dorp Versierd met Rozen​

Een verborgen paradijs in het noorden van Frankrijk: Gerberoy. In dit artikel verlies je jezelf in de bloemrijke straatjes en maak je een onvergetelij...

HET ABSTRAHEREN VAN HET REALISTISCH HERKENBARE

Het is niet dat ze geen realistisch herkenbare schilderijen maakt, maar op de keper beschouwd is Janneke Hengst een abstract schilder. Zij heeft een manier gevonden, zich een stijl toegeëigend, om in…

Tumblr

Gedachten over een haiku 23. – Buson

I

De herfst komt langzaam
in een huis gaat het licht aan;
‘t is nog niet donker.

II

Van heel ver hoor ik
lang verwachte voetstappen
in het dorre blad.

III

Er kwam iemand aan
om iemand op te zoeken
in de herfstavond.

Yosa Buson (1716-1783)

Drie mooie haiku’s van Buson, vertaald door J. van Tooren. Ik wilde één uitkiezen om mijn gedachten over te laten dwalen. Maar toen ik ze onder elkaar zette ontdekte ik dat ze heel goed bij elkaar passen. Ze vormen als het ware een verhaal.

De schrijver voelt enige weemoed bij het idee dat de herfst nadert. De zomer is voorbij, dagen worden korter. Maar het is nog niet erg donker.

Hij staat peinzend in de schemering als hij in de verte voetstappen hoort. De dorre bladeren ritselen en verraden dat er iemand aankomt. Het is geen verrassing, hij verwacht een vriend die hem op deze avond komt opzoeken. Misschien staan ze nog even samen in de vallende duisternis, voordat ze naar binnen gaan.

Eigenlijk is dit niet alleen Japans. Het is een universeel beeld en het zou overal zo kunnen gaan.

In een sentimentele Amerikaanse film bijvoorbeeld. De hoofdpersoon die zijn vriendin verwacht. De voetstappen zijn licht en snel. Ze loopt gehaast om haar geliefde te ontmoeten.

Of de voetstappen zijn langzaam en zwaar, dreigend bijna. De persoon die nadert betekent niet veel goeds. Beide mannen blijven dan ook niet buiten staan. Ze gaan direct naar binnen en sluiten de deur achter zich.

Mij bevalt de eerste beschrijving het best. Ze bevat de diepte en verstilling die ook uit de haiku’s spreekt.

Geen acteurs, regieaanwijzingen en muziek bij een ondergaande zon.

Wel Buson, die met zoveel vakmanschap in drie keer zeventien lettergrepen een heel mooi herfstgevoel oproept.

#Buson #verstilling