Lwia część książki “When Prophecy Fails” to opisy członków kultu i dynamiki grupy. Punkt kulminacyjny to data zapowiedzianego końca świata, który nie nastąpił. Zgodnie z hipotezą, po kilku dniach oczekiwania w domu pani Keech na statek kosmiczny, grupa przeżywa rozczarowanie, a zachowanie jej członków ulega zmianie. Sekta, która wcześniej działała potajemnie, teraz próbuje przyciągnąć nowych wyznawców i racjonalizować swoje przekonanie na sprzeczne sposoby.

To wartościowa lektura, zwłaszcza że w latach 50. nie istniały internetowe bańki informacyjne. Wnioski z badań autorów implikują, że obalenie czyjegoś poglądu przez fakty wcale nie musi nakłonić tej osoby do zmiany zdania. Jeśli taka osoba ma wsparcie grupy, to może wręcz zacząć jeszcze mocniej obstawać przy swoim.

Można mieć zastrzeżenia dotyczące etyki badania. Do metodologii badacze odnieśli się w książce. Styl opisu jest raczej nudny. Niemniej, hipoteza wygląda na prawdziwą. A to sprawia, że ta książka może mówić o współczesnej polityce więcej niż niejedna pozycja z dziedziny politologii…

Na książkę “When Prophecy Fails” Festingera, Rieckena i Schachtera trafiłem w “Quit” Annie Duke. Miała dotyczyć dysonansu poznawczego. Nie spodziewałem się, że ta niepozorna lektura może być tak niepokojąca.

Lata 50. XX wieku. Psychologowie Leon Festinger, Henry W. Riecken i Stanley Schachter analizują teorię dysonansu poznawczego. Przegląd doniesień historycznych o ruchach mesjanistycznych i apokaliptycznych prowadzi do ciekawych wniosków. Otóż w pewnych warunkach (jasno opisanych na początku książki), gdy rzeczywistość weryfikuje błędne przekonanie - na przykład koniec świata nie nadchodzi - wyznawcy wciąż się go trzymają. Co więcej, dopiero od tego momentu zaczynają propagować swoje poglądy na szerszą skalę.

Jednak badacze decydują się na przeprowadzenie eksperymentu, uznając dane historyczne za niewystarczające. Dlatego gdy trafiają na wzmiankę prasową o pani Keech, która wieszczy koniec świata 21 grudnia (Ameryka ma zostać zatopiona, a grupę wybrańców ma uratować przed kataklizmem statek kosmiczny), postanawiają wykorzystać okazję. Dołączają do kultu z grupą wynajętych obserwatorów.

Jak można wywnioskować z opisu, książka jest przekrojowa. Jej celem jest wprowadzenie “tradycyjnego” inżyniera sieci w tematy związane z programowaniem i automatyzacją procesów. Jeżeli ktoś przez większość kariery konfigurował routery przez logowanie się do nich i wklepywanie komend “z palca” - powinien się nią zainteresować.

Ja jednak mam tło programistyczne - dlatego uważam, że nie była to książka dla mnie. Inżynier sieci wyciągnie z niej sporo wiedzy programistycznej, jednak programista nie wyniesie z niej zbyt wiele wiedzy o sieciach.

Nie uważam jednak, że ta lektura była stratą czasu. Gdyby była, nie przeczytałbym jej. Nauczyłem się stąd wielu nowych rzeczy. Tyle tylko, że nie nadrobiłem braków w wiedzy o sieciach. Wygląda więc na to, że będę musiał poszukać czegoś bardziej specyficznego dla tej domeny…

Ostatnio skończyłem czytać “Network Programmability & Automation” - książkę, której autorami są specjaliści od automatyzacji sieci: Matt Oswalt, Christian Adell, Scott S. Lowe i Jason Edelman. W tej zajawce spróbuję określić, o czym jest ta 800-stronicowa cegła oraz dlaczego nie byłem jej docelowym czytelnikiem.

Aby wpis miał sens, muszę przedstawić odrobinę kontekstu osobistego. Swoją karierę zawodową wiążę głównie z językiem programowania Python. Tak się złożyło, że pracuję głównie dla firm związanych z szeroko pojętą telekomunikacją. Stąd siłą rzeczy muszę choć trochę rozumieć domenę, w której działam. Dlatego z polecenia kolegi z pracy, specjalisty od sieci, sięgnąłem po omawianą tu książkę.

Ta niszowa publikacja omawia szerokie spektrum zagadnień, zaczynając od opisu trendów w automatyzacji konfiguracji urządzeń sieciowych. Idąc dalej, jest tu mowa o modelowaniu struktur danych (YANG, JSON, YAML), tworzeniu szablonów (Jinja2), komunikacji z API (Netconf, REST, RESTCONF) oraz podstawach programowania (Python, Go). Uzupełnieniem są opisy konkretnych narzędzi i ich użycia w praktyce (Git, Docker, Ansible, Nornir, Terraform). Zwieńczeniem lektury jest przykład architektury oprogramowania, które korzysta z omówionych technik i technologii.

Widać także, że język w tej książce jest nieco bardziej kąśliwy niż w “Playbacku” (zaznaczę: nie potrafię oszacować roli tłumacza). Marlowe jest cyniczny w bardziej wiarygodny sposób, a opisy często trafne, albo przynajmniej na swój sposób zabawne. To zdecydowany plus tej lektury.

Podsumowując, polecam ten zbiór opowiadań głównie fanom powieści detektywistycznych. Osoby niezaznajomione z twórczością Chandlera mogą śmiało traktować tę pozycję jako wstęp do przygód Marlowe’a, zwłaszcza że opowiadania są niejako prequelem powieści. Sugerowałbym jednak nie nastawiać się na historie z przekazem. To czysta rozrywka, osadzona w latach 50. i obleczona w ironiczne opisy. Nie widzę tu innych, głębszych powodów do sięgania po tę książkę, jednak te już wspomniane powinny być wystarczające.

“Kłopoty to moja specjalność”, Raymonda Chandlera, to zbiór czterech opowiadań o detektywie Filipie Marlowe, wydany oryginalnie rok po “Siostrzyczce”. Może dlatego można tu wyczuć tamten cięty język i ponury humor?

Marlowe próbuje na zlecenie milionera zniszczyć związek młodego dziedzica. Marlowe, jako świadek w sprawie o korupcję, broni się przed wrobieniem w zabójstwo. Marlowe zostaje zatrudniony do znalezienia zaginionych lata temu cennych pereł. Marlowe, zaintrygowany pozornie przypadkowym zabójstwem na swoich oczach, stara się zrozumieć ciąg wydarzeń, które do tego doprowadziły.

Te przedstawione wyżej cztery opowiadania to intrygujące historie, które przyjemnie się czyta. Krótka forma nie pozwala tu na przesadne rozbudowywanie wątków, więc czytelnik dostaje cztery przystępne utwory literackie. Każdy z nich ma relatywnie proste rozwiązanie, choć zaskakujące w sposób nieoczywisty.

Wspomniałem ostatnio o tym, że Marlowe to detektyw-alkoholik. W opowiadaniach rzuca się to w oczy jeszcze bardziej. Główny bohater zdaje się w ogóle nie trzeźwieć. Z perspektywy współczesnej podważa to trochę jego profesjonalizm, choć podejrzewam, że w latach 50. XX wieku mogło to być nieco bardziej akceptowalne społecznie. Tak czy inaczej, śledzenie ilości przelewającej się w tych opowiadaniach whiskey było dla mnie pewnym guilty pleasure.