Для мяне вера ў забабоны і інш. прыкметы разбіваецца праз прыняцце рэчаіснасці, пад якой бы жахлівай маскай яна не хавалася, і якой бы моцнай не была спакуса думаць інакш праз немагчымасць у моманце лагічна патлумачыць тое, што адбываецца. Часам пэўныя абставіны фактычна тыкаюць у гэтае разуменне носам, але ці лягчэй табе праз гэта — ужо зусім іншае пытанне.
Кажуць, чалавек, які скончыў жыццё самагубствам, не мае права размаўляць у снах.
👇
Я чула гэта ад розных людзей і ў розны час, таксама, як і мая маці.
Але ў гэтым наша з ёй адрозненне: яна верыць (хаця і не ва ўсё), я — не.
І, магчыма, менавіта з гэтай прычыны ёй было асабліва балюча прысніць першы сон, у якім з'явіўся яе сын пасля смерці, і які не мог размаўляць, каб адказаць ёй на пытанне, што адбылося. Таму што яму было заборонена. Менавіта пра гэта і казала бабуля ў царкве, калі маці шукала дапамогу і хоць нейкія адказы.
👇
У выніку мы з маці атрымалі тое, пра што думалі і ўва што верылі.
Ці магу я асуджаць маці за яе веру? Не.
Ці лягчэй мне праз тое, што не веру я? Таксама — не.
Бо нашая вера паасобку ўсё адно ўпіраецца ў вельмі страшны факт, ад якога баліць нават праз 14 гадоў: маці пахавала сына, а сястра — брата.
SONNAJA