پریشب اولین دوچرخه سواریم رو در بیرجند رفتم و واقعا خیلی کیف داد.
مسیر کاملا سربالایی و نصفش هم از یک روستای قشنگ و ساکت وسط کوه میگذشت. بجز اولش بقیش خاکی و بدون چراغ بود و چنان ستاره ها و سکوت شب بهم آرامش میداد که حتی دوست نداشتم چراغ جلو رو روشن بذارم!
تابحال با دوچرخه کوه نرفته بودم و فکر میکردم آسونتر باشه ولی لذتش بیشتر از تصورم بود.
پ.ن: من عاشق جاده های خاکی خلوت، اونم توی سکوت شب و با منظره کوه و ستاره ها هستم.