4 Minuten

Gestern Mittag waren wir wieder mal am Hauptbahnhof in Winterthur. Um 12:13 Uhr fuhr unser Zug in Richtung Tösstal. Es blieb aber noch genügend Zeit, auf den EC aus München in Richtung Zürich zu warten. Dieser hätte um 12:03 Uhr abfahren sollen, wurde jedoch mit einer Verspätung von vier Minuten angekündigt. Eine sehr moderate Verspätung, auch für Schweizer Verhältnisse.

Bei Verspätungen von 30 oder 60 Minuten ist es mir klar, dass man den Grund im Ausland suchen und so durchgeben kann und wird. Bei einer vierminütigen Verspätung jedoch erschliesst sich mir eine solche Angabe nicht. Und dennoch schallte aus dem Lautsprecher:

“Grund dafür ist ein Ereignis in Deutschland“ …

#30minuten #4minuten #60minuten #ausland #deutschland #ec #ereignis #eurocity #hauptbahnhof #lautsprecher #muenchen #toesstal #verspaetung #winterthur #zuerich

EuroCity München – Zürich

Am letzten Sonntag sah ich ihn tatsächlich: den EuroCity aus München, der um 16:03 nach Zürich weiterfahren sollte. Wie üblich war eine Verspätungsmeldung durchgegeben worden, wie üblich belief sich die Verspätung auf „ungefähr 30 Minuten“, und wie üblich war der Grund dafür „ein Ereignis in Deutschland“. Wie üblich fragte ich mich, ob denn dieses Ereignis nicht fix in den Fahrplan eingeplant werden könnte – es ist ja gefühlt regelmässig und nicht akut, einmalig auftretend.

Jedenfalls sass ich in der S26 und wartete gemütlich auf die Abfahrt, als um 16:34 der EC in Richtung Zürich einfuhr.

Nicht mal in der Verspätung war er pünktlich …

#30Minuten #Abfahrt #akut #Auftreten #Deutschland #einmalig #einplanen #Ereignis #Eurocity #Fahrplan #Grund #München #pünktlich #regelmässig #üblich #verspäten #Verspätung #Verspätungsmeldung #weiterfahren #Zürich

[05:45] Hoe de makers van South Park een vervallen restaurant uit het slop trokken – met humor en heel veel geld

Een grotere tegenstelling met Noma of De Librije is haast ondenkbaar, maar mijn eerste memorabele restaurantervaring was in het Tilburgse all-you-can-eat-etablissement Etenstijd.
Zelden kwam het gezegde ‘als een kind in een snoepwinkel’ zo tot leven als daar: oneindige rijen met koud en warm buffet, een Febo-luik met snacks, een chocoladefontein en zelfs een ijssalon met uitbater. Als kind was het de eerste en laatste keer dat ik op een plek kwam waar je zonder gêne een frikandel kon dippen in slagroom, en winegums op je sushi kon plakken. Helaas had deze gastronomische blasfemie niet het eeuwige leven: in 2017 brandde Etenstijd af.
Meteen dacht ik aan die Brabantse bulkhal toen ik de documentaire ¡Casa Bonita Mi Amor! keek. Toegegeven: gasten in het Mexicaanse restaurant Casa Bonita, geopend in 1974 in de Amerikaanse staat Colorado, mochten niet onbeperkt opscheppen. Maar hun avondje uit was, nog veel meer dan Etenstijd, een ervaring: duikers die van watervallen sprongen, acteurs die tussen de tafels door een epische achtervolging tussen sheriff en schurk naspeelden, en een gigantisch speelcomplex van grotten, animatronics en poppentheater dat zich dwars door het gebouw vertakte.
Trey Parker en Matt Stone, bedenkers van de satirische animatieserie South Park, kwamen er als kleine kereltjes ook graag over de vloer. Dus toen Casa Bonita in 2021 failliet ging, als gevolg van de coronapandemie en teruglopende bezoekersaantallen, won de impuls het van de ratio: het duo nam het pand over voor 3,1 miljoen dollar. Met een paar miljoen extra en een fris likje verf voor de pastelroze klokkentoren boven de ingang dachten de heren de tent wel naar de 21ste eeuw te kunnen trekken.
Het liep anders – wat Parker en Stone hadden kunnen weten als ze zich enigszins hadden ingelezen in megaprojecten. De ventilatieschachten zaten zo vol met stof dat een blauwe vinvis binnen een minuut COPD zou hebben opgelopen; stroomkabels liepen rakelings langs het zwembad waar de eerdergenoemde duikers jarenlang doorheen hadden bewogen. Het restauratiebudget liep uiteindelijk op tot 40 miljoen dollar, al is dat minder problematisch voor beide portemonnees dan de film doet vermoeden (gezamenlijk vermogen: 1,3 miljard dollar).
Niet alle ruwe randen van Parker en Stones eetgelegenheid komen aan bod – na de heropening ontstond onvrede over lage lonen en onveilige werksituaties. Desondanks vertelt de docu een aanstekelijk verhaal over twee vijftigers die een fantasiewereld opnieuw tot leven wekken, om zich weer even 5 jaar oud te wanen in een hervormd pseudoparadijs.
Arthur Bradford: ‘¡Casa Bonita Mi Amor!’ (Kijktijd: 1 uur en 30 minuten, abonnement en VPN vereist)
Op De Correspondent praten de auteur, experts en ervaringsdeskundigen samen verder over dit artikel. Log in om mee te praten. (Alleen voor leden).
Nog geen lid? Steun onze missie om jouw nieuws van context te voorzien en sluit je hier aan.
Wil je eerst kennismaken met onze verhalen? Schrijf je dan in voor de proefmail en ontvang elke zaterdag een artikel in je mailbox.

https://decorrespondent.nl/15893/-/8c7cde6a-a563-0c85-2fe0-9add6b60e285?pk_campaign=rss-feed&pk_medium=rss&pk_source=publication&pk_kwd=all&pk_cid=eccbc87e4b5ce2fe28308fd9f2a7baf3

#Noma #DeLibrije #eerste #Etenstijd #2017 #Brabantse #CasaBonita #Mexicaanse #1974 #Amerikaanse #Colorado #MattStone #SouthPark #2021 #3,1miljoendollar #21steeeuw #Parker #COPD #40 #1,3miljarddollar #Stones #twee #5jaaroud #ArthurBradford #Kijktijd #1uur #30minuten #VPN #zaterdag